Ο Βούδας μωρό, Ηλιούπολη, Αττική

Η εικόνα του Βούδα μωρού αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μοτίβα της βουδιστικής παράδοσης και συνδέεται με τον μύθο της γέννησης του Σιντάρτα Γκαουτάμα. Η αναπαράσταση του νεογέννητου που κάνει τα πρώτα του βήματα ή υψώνει το χέρι προς τον ουρανό λειτουργεί ως συμβολική διατύπωση της ιδέας ότι η αφύπνιση δεν εμφανίζεται ξαφνικά στην ενήλικη ζωή, αλλά βρίσκεται ήδη ως δυνατότητα μέσα στον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Η μορφή του βρέφους δεν παρουσιάζεται ως αδύναμη ή ανώριμη· αντίθετα, εκφράζει μια ενότητα ανάμεσα στην ανθρώπινη γέννηση και την κοσμική τάξη, δηλώνοντας ότι η πορεία προς τη φώτιση είναι μέρος της φυσικής κίνησης της ζωής.

Στις εικαστικές αναπαραστάσεις, η παιδική μορφή λειτουργεί ως σημείο ισορροπίας ανάμεσα στο ανθρώπινο και το υπερβατικό. Το σώμα είναι μικρό, αλλά οι χειρονομίες είναι σταθερές, σαν να προβάλλουν μια εσωτερική αυθεντία που δεν εξαρτάται από την ηλικία. Η απλότητα των χαρακτηριστικών τονίζει την καθαρότητα της αρχικής πρόθεσης, ενώ το γυμνό σώμα υποδηλώνει την απελευθέρωση από κοινωνικές συμβάσεις και ταυτότητες. Σε πολλές παραδόσεις η γέννηση του Βούδα συνδέεται με φυσικά σημάδια, όπως άνθηση λουλουδιών ή φως, στοιχεία που λειτουργούν όχι ως υπερβολές, αλλά ως τρόποι να αποδοθεί η ιδέα ότι η πνευματική αρχή ενός ανθρώπου έχει επίδραση στο περιβάλλον του.

Η εικόνα του Βούδα μωρού δεν ερμηνεύεται ως κυριολεκτική απεικόνιση ενός ιστορικού γεγονότος. Αντίθετα, λειτουργεί ως συμβολικό σχήμα που προτείνει έναν τρόπο κατανόησης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η παιδική ηλικία γίνεται μεταφορά για την αρχική καθαρότητα της αντίληψης, πριν σχηματιστούν οι συνήθειες που καθορίζουν τη σκέψη. Έτσι, η παρουσία του βρέφους δεν δείχνει μόνο την απαρχή ενός βιογραφικού χρόνου, αλλά και μια στιγμή θεμελιακής δυνατότητας, όπου η ύπαρξη παρουσιάζεται ικανή να στραφεί προς την επίγνωση και τη μεταμόρφωση.