Ο Che Guevara και η κάμερα Red

Το  2007 ο πολύ γνωστός σκηνοθέτης Steven Soderbergh συμφωνεί να σκηνοθετήσει μια βιογραφική ταινία για τον Ernesto Che Guevara. Το σενάριο της ταινίας είναι τόσο μεγάλο που ο σκηνοθέτης αναγκάζεται να το χωρίσει σε δύο μέρη και προγραμματίζει τα γυρίσματα στην Ισπανία, Αργεντινή, Πουέρτο Ρίκο και  Μεξικό. 

Αν και μάλλον είχε επιλέξει τις κάμερες που θα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των γυρισμάτων και του ύφους της ταινίας τελικά, επιλέγει να χρησιμοποιήσει την Red One. Την πρώτη ψηφιακή κάμερα μιας νεοιδρυθείσας εταιρείας, της Red,  που εκείνη την εποχή δεν ήταν έτοιμη προς πώληση  αφού μόλις είχε ολοκληρωθεί το πρωτότυπο της και δεν είχε δοκιμαστεί  στις σκληρές συνθήκες των γυρισμάτων μιας μεγάλου μήκους ταινίας. 

Το μοναδικό film που είχε γυριστεί με το πρωτότυπο της νέας κάμερας ήταν ένα film διάρκειας 12 λεπτών που γύρισε σκηνοθέτης Peter Jakson με θέμα τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και με τον τίτλο “Crossing the Line”.  To φιλμ δημιουργήθηκε για λόγους δοκιμής και επίδειξης των δυνατοτήτων της Red One και ήταν τόσο καλό που οδήγησε τον Soderbergh σε μια απόφαση που έκρυβε ένα τεράστιο ρίσκο για τον ίδιο αλλά και της ταινίας του αφού υπήρχε η πιθανότητα μιας τεράστιας οικονομικής επιβάρυνσης αν τα γυρίσματα καθυστερούσαν ή αν δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Ποιά ήταν όμως  η εταιρεία Red και ποιές δυνατότητες έκρυβε η πρώτη της κάμερα; 

H εταιρεία ιδρύθηκε το  2005 και είναι δημιούργημα του Jim Jannard που τη δεκαετία του 1980 κατάφερε με κεφάλαιο 300 δολαρίων να δημιουργήσει την Οakley, έναν κολοσσό που παράγει ειδικού σκοπού γυαλιά και αξεσουάρ για διάφορα σπορ.

O Jannard εκτός από ιδιοφυής επιχειρηματίας ήταν και συλλέκτης καμερών. Όταν το 2005 αγόρασε μια κάμερα Sony και διαπίστωσε ότι τα παραγόμενα αρχεία δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αν δεν γίνονταν κάποιου είδους ψηφιακής μετατροπής, αποφάσισε να κατασκευάσει μια ψηφιακή κάμερα με ανάλυση 4Κ (την εποχή εκείνη η μέγιστη ανάλυση ήταν 2Κ) με autofocus τόσο γρήγορο και ακριβές όπως μιας dSLR και με μεγάλο αριθμό καρέ το δευτερόλεπτο. 

Το 2006 ανακοίνωσε τη δημιουργία της Red One στην έκθεση του ΝΑΒ (διεθνής οργανισμός ραδιοτηλεοπτικών φορέων) και τον Μάρτιο 2007 η εταιρία είχε έτοιμο το πρωτότυπο μοντέλο που τελικά θα ήταν αυτό που επέλεξε ο Soderbergh.

H παράδοση της κάμερας στο τεχνικό συνεργείο για την παραγωγή της ταινίας (για την ακρίβεια παραδόθηκαν δύο κάμερες) έγινε την ίδια ημέρα με την έναρξη των γυρισμάτων και αφού πρώτα λύθηκε τη τελευταία στιγμή ένα καθοριστικό πρόβλημα λειτουργίας που οφείλονταν στις κάρτες μνήμης και δημιουργούσε drop frames. 

Για την απρόσκοπτη λειτουργία των  καμερών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων η Red είχε στείλει ένα συνεργείο που θα έλυνε  όλα τα τεχνικά προβλήματα. Το σημαντικότερο από αυτά ήταν ήταν μια προειδοποίηση για υπερθέρμανση της κάμερας που τελικά αποδείχτηκε ότι προέρχονταν από λάθος της θέσης του αισθητήρα θερμοκρασίας. Ένα άλλο ήταν η συσσώρευση σκόνης αφού οι κάμερες δεν είχαν το τελικό φινίρισμα, κάτι που ανάγκαζε τους τεχνικούς σε συχνούς καθαρισμούς. 

Όταν τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν το αποτέλεσμα δικαίωσε την απόφαση του Soderbergh να επιμείνει στην χρήση των Red για την παραγωγή της ταινίας  και έδωσε την δυνατότητα  σε έναν νέο αξιόλογο κατασκευαστή ψηφιακών καμερών να πάρει μια οργανική  θέση στην κινηματογραφική αγορά.

Η Red  άρχισε να επεκτείνεται με αλματώδης ρυθμούς. Το 2010 κατάφερε να δημιουργήσει με τις κάμερες της το 5% των films παγκοσμίως και να φτάσει το απίθανο 25% το 2016. Από τότε βέβαια το ποσοστό αυτό μειώνεται πιθανόν λόγω της αύξησης της χρήσης των dSLRS σαν βασική κάμερα παραγωγής films. 

Όπως και να έχει τα προϊόντα της Red θεωρούνται πρωτοπόρα και ορίζουν τεχνολογικά τη βιομηχανία της εικόνας παγκοσμίως.