Γιάννης Ρίτσος, Ποιητής

Ο Γιάννης Ρίτσος υπήρξε κορυφαίος εκπρόσωπος της ελληνικής ποίησης του 20ού αιώνα και κεντρική φυσιογνωμία της μεταπολεμικής λογοτεχνικής παραγωγής. Γεννήθηκε το 1909 στη Μονεμβασιά και το έργο του χαρακτηρίζεται από πολιτική στράτευση, ιστορική συνείδηση και βαθιά υπαρξιακή διάσταση.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εργάστηκε ως ηθοποιός και χορευτής. Από νωρίς εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, γεγονός που καθόρισε την ιδεολογική και θεματική κατεύθυνση της ποίησής του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Τρακτέρ, εκδόθηκε το 1934. Το 1936 δημοσίευσε το έργο Επιτάφιος, το οποίο επηρέασε τη δημόσια ποίηση της εποχής.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά και της Κατοχής, διώχθηκε για τη δράση και τα έργα του, ενώ εξορίστηκε επανειλημμένα σε μέρη όπως η Λήμνος, η Μακρόνησος και η Αϊ-Στράτης. Εκεί έγραψε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του, όπως το Ημερολόγιο Εξορίας και τα Επινίκια.

Το συνολικό του έργο περιλαμβάνει περισσότερες από εκατό ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα και δοκίμια. Ιδιαίτερη θέση κατέχουν οι συνθέσεις του σε μονολόγους, όπως Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, που αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της μοντερνιστικής ποίησης.

Τιμήθηκε με πλήθος βραβείων, μεταξύ των οποίων το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, ενώ το 1977 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε το 1990 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω του έργο με έντονη πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική σημασία.